Ο άγνωστος στους πλείστους από μας, Jimmy Glass έσωσε την Carlisle από τον αφανισμό, όχι με τις αποκρούσεις τους ως συνήθως που κάνουν οι τερματοφύλακες αλλά με ένα γκολ.
Είμαι στο ταξί στην Αγγλία. Ο προορισμός είναι μακριά και ο οδηγός αναγκάζεται να γίνει κοινωνικός. Μετά τα κλασσικά ερωτήματα όπως το από που είσαι και τι κάνεις εδώ και το «ohh I love Ayia Napa», με ρωτάει αν βλέπω μάππα και ποια ομάδα υποστηρίζω στο νησί, το μεγάλο νησί, όχι την κουκκίδα της Μεσογείου. Όταν του λέω λοιπόν ότι είμαι ο Πρόεδρος της Μαπποχώρας και ότι η μάππα είναι το είναι μου ενθουσιάστηκε. Έπειτα του είπα διστακτικά την ομάδα μου στο νησί, «Liverpool», και πρόσεξα ότι απογοητεύτηκε, δεν ήξερα τι ήθελε να ακούσει γι αυτό ήμουν άλλωστε και διστακτικός,
«Πρόεδρος της μαπποχώρας;», με ρωτάει «ε τότε πρέπει να ξέρεις και την Carlisle». Φυσικά του αποκρίνομαι, παρόλο που δεν ξέρω καν τι χρώματα είναι η στολή της αφού την γνωρίζω από το στοίχημα. Ενθαρρυμένος από την απάντηση μου ο ταξιτζής παίρνει φόρα και ξεκινάει να μου λέει μια φανταστική ιστορία.
«Εγώ είμαι ο λόγος που υπάρχει ακόμη η ομάδα» μου λέει με ένα πλατύ χαμόγελο.
Τι το ήθελα το πρόεδρος μαπποχώρας αναρωτιέμαι...
«Είμαστε στο μακρινό πλέον 1999 (πως περνά ο χρόνος;) και είμαστε στη τελευταία αγωνιστική της League 2 της Αγγλίας. Ήμασταν τελευταίοι στη βαθμολογία και μια ομάδα θα υποβιβαζόταν στο ερασιτεχνικό. Χρειαζόμαστε μόνο νίκη και ταυτόχρονα οι αντίπαλοι μας πρέπει να μην κερδίσουν για να μείνουμε στη κατηγορία. Ήμουν ο τερματοφύλακας και έπαιζα στο Καρλαιλ τότε, δανεικός από την Σουίντον». Εγώ τις ομάδες τις είχα ακουστά από το στοίχημα και γνέφω καταφατικά όταν τις αναφέρει. «Εκείνη τη χρονιά τους κερδίσαμε στην έδρα μας με 1-0 αλλά στη έδρα τους χάσαμε με 3-0. Την Σκάρμπορο». Εγώ μόνο τα Μάρλμπορο ξέρω και τη Μιντλεσπρο.
«Το Scarborough» μου λέει, «είχε την τύχη στα πόδια του, αν κερδούσε τη τελευταία αγωνιστική την Peterborough θα έμενε στην κατηγορία. Ήταν 8 Μαΐου, δεν θα ξεχάσω ποτέ αυτή τη μέρα. Εμείς παίζαμε με την Plymouth. Και τα δύο παιχνίδια ήταν στο 1-1. Με αυτά τα σκορ εμείς πέφταμε και οι άλλοι παρέμεναν στην κατηγορία. Όταν ισοφαρίσαμε γύρω στο 60` με τον David όλοι γίναμε ένα, με τον κόσμο, με τον προπονητή. Βγάζαν σπίθες τα μάτια μας. Το θέλαμε πολύ. Αυτό το γκολ μας έδωσε την ώθηση.»
«Κάπου στο 90` ακούγεται από τα μεγάφωνα ότι το άλλο παιχνίδι έληξε 1-1. Πλέον τα πράγματα ήταν στα πόδια μας. Θέλαμε την νίκη και θα μέναμε στο επαγγελματικό ποδόσφαιρο. Οι άλλοι πανηγύριζαν στο Σκάρμπορο, αφού τα σκορ τους ευνοούσαν. Ήταν στο γήπεδο και έκαναν πάρτυ που σωθήκαν.Εμείς είχαμε μόνο τα τέσσερα λεπτά που έβαλε ο διαιτητής για καθυστερήσεις».
Μου έλεγε για τους άλλους και μιλούσε με οίκτο γι αυτούς, παρόλο που η επερχόμενη διαβάθμιση της ομάδας του οφειλόταν σε αυτούς. Μήπως δεν τον ένοιαζε επειδή ήταν δανεικός;
«Ήταν οι τελευταίες στιγμές του αγώνα. Η μπάλα είναι στα πόδια μου και με μακρινή μπαλία στέλνω τη μπάλα στην αντίπαλη περιοχή. Κερδίζουμε κόρνερ, γυρίζω στον κόουτς και χωρίς να του πω κάτι μου γνέφει καταφατικά. Κατεβαίνω στην αντίπαλη περιοχή. Ο κόσμος αρχίζει να τρώει τα νύχια του αλλά μας ενθάρρυνε. Γίνεται η σέντρα, κάποιος κερδίζει τη κεφαλιά αλλά ο αντίπαλος τερματοφύλακας κάνει φοβερή απόκρουση και κρατάει την ισοπαλία, εγώ ακολουθώ τη φάση και ξαφνικά η μπάλα σκάει στα πόδια μου. Δεν το σκέφτομαι καν, απλά την κλωτσώ με την ελπίδα να βρεθέι στα δίκτυα. Το επόμενο πράγμα που θυμάμαι είναι τους οπαδούς να με αγκαλιάζουν και να πέφτουν πάνω μου. Το παιχνίδι δεν έχει λήξει όμως, όπως επέστρεφα στην εστία μου για να συνεχιστεί το παιχνίδι, ο κόσμος μου έδινε το χέρι, λες και ήμουν μαραθωνοδρόμος και τρέχαμε στη πόλη. Δεν έγινε κάτι άλλο, έκαναν την σέντρα και έληξε. Έτρεξαν αμέσως στα αποδυτήρια, το γήπεδο και το πάρτι ήταν δικό μας. Μόνο για μας και τους οπαδούς μας. Ήταν η τελευταία προσπάθεια, το τελευταίο σουτ της χρονιάς και αυτό μας έσωσε.»
Έμεινα με το στόμα ανοικτό. Η γλαφυρή περιγραφή του ταξιτζή ήταν τόσο πιστευτή που ναι, τον πίστεψα. Δεν είχα λόγο άλλωστε να μην το κάνω.
Έμεινα με το στόμα ανοικτό. Η γλαφυρή περιγραφή του ταξιτζή ήταν τόσο πιστευτή που ναι, τον πίστεψα. Δεν είχα λόγο άλλωστε να μην το κάνω.
Το γκολ της ισοφάρισης και τα τελευταία λεπτά. Στα πρώτα δευτερόλεπτα διακρίνουμε πόσο άλλαξε το ποδόσφαιρο με τις κόκκινες κάρτες.
Για όσους θέλουν να δουν μόνο το γκολ ας το προχωρήσουν στο 3:12.
Η Σκάρμπορο υποβιβάστηκε και πλέον σήμερα, 15 χρόνια και κάτι μετά δεν υπάρχει στον ποδοσφαιρικό χάρτη. Ίσως να ήταν αυτή η μοίρα και για την Carlisle αν δεν έβαζε αυτό το γκολ ο Jimmy.
Ο Jimmy Glass σήμερα βγάζει το ψωμί του όντας οδηγός ταξί, παράτησε το ποδόσφαιρο στα 27 χωρίς να κάνει την σπουδαία καριέρα αλλά στο Carlisle είναι ο ήρωας της ομάδας. Είναι αυτός που έσωσε την ομάδα και παρέμεινε στη κατηγορία. Αν έβαζε υποψήφιος δήμαρχος στην πόλη το πιθανότερο είναι ότι θα εκλεγόταν με διαφορά.
Αυτές είναι ποδοσφαιρικές ιστορίες που δημιουργούν πραγματικούς ήρωες, όπως τον Jimmy Glass.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου